Het pittigste deel hebben we achter de rug, zou je denken. De nacht én de klim bij Arnhem. Eigenlijk gaan we heel voorspoedig. Ondanks de regen (die gelukkig reuze meevalt) was het de hele nacht door aangenaam van temperatuur. En ook de wind lijkend doel te ondersteunen, want ze zit ons afwisselend goed in de rug of houdt zich bijzonder rustig. Maar het zwaarste moet nog komen: de laatste loodjes.

Ook in de camper was het rustig, al lukte het niemand echt slaap te vatten. Hoe anders is dat nu, om 6 uur ‘s ochtends, waar de man met de hamer toch langs lijkt te komen. Iedereen aan boord is verzonken in een hazenslaapje of vecht er tegen omdat de volgende etappe weer wacht. Ook zadelpijn tergt enkele van ons, maar het weerhoudt niet om door te gaan.

Maar goed, terug naar het fietsen. De nacht bracht ons langs mooie routes. Voor zover je daar iets van kon zien, althans. Bij zonsopgang bereikten we Arnhem. En daarmee wachtte ook meteen een flinke klim. Een die ik me van een eerdere tocht nog maar al te goed wist te herinneren en destijds als de heftigste etappe had bestempeld. Er lijkt geen einde aan te komen en dat gevoel bekroop ons vandaag wee. Zelden heb ik meer het nut ingezien van een versnelling op je fiets als nu, bij het ontbreken er van.

De beloning van het bereiken van de top is echter groots, zeker in al die vroegte. Na Arnhem volgt een prachtig stuk Veluwe, waar we op hoog niveau wild konden spotten. En dat terwijl de weg weer langzaam naar beneden leidde. Een verademing na die klim.

De ochtend is inmiddels in volle glorie toegetreden en ook de wereld begint weer tot leven te komen. Hoe anders is dat bij ons. Wij snakken naar slaap. Al blijft het bij snakken, want we trappen immers lustig door. Voor de mosselparty met al haar heerlijkheden en gezelligheid die ons wachten bij de finish. Maar vooral voor een mooie bijdrage voor Campagneteam Huntington, om onderzoek te doen naar deze nare ziekte en ze te steunen in hun strijd om het uit te bannen.